از شیطان بدم می آمد.

حرف هایش اما شیرین بود. گذاشتم که حرف بزند . و او هی گفت و گفت و گفت .

ساعت ها کنار بساطش نشستم . تا اینکه چشمم به جعبه ای عبادت افتاد که لابه لای چیز های دیگر بود .

دور از چشم شیطان آن را برداشتم و توی جیبم گذاشتم . 

با خودم گفتم : بگذار یک بارهم که شده کسی چیزی از شیطان بدزدد . بگذار یک بار هم او فریب بخورد .

به خانه آمدم و در جعبه کوچک عبادت را باز کردم .

توی آن اما چیزی جز غرور نبود . جعبه عبادت از دستم افتاد و غرور توی اتاق ریخت . 

فریب خورده بودم ! دستم را روی قلبم گذاشتم . نبود!

فهمیدم آن را کنار بساط شیطان جا گذاشته ام !

تمام راه را دویدم ، تمام راه را لعنتش کردم ، تمام راه را خدا خدا کردم .

میخواستم یقه اش را بگیرم و عبادت دروغی اش را توی سرش بکوبم و فلبم را پس بگیرم . 

به میدان رسیدم . اما شیطان نبود .

آن وقت نشستم و هآی هآی گریه کردم ، از ته دل .

اشک هایم که تمام شد . بلند شدم . 

بلند شدم تا بی دلی ام را باخودم ببرم ، که صدایی شنیدم ... صدای قلبم را !

                                                    ***

پس همان جا بی اختیار به سجده افتادم و زمین ا بوسیدم . به شکرانه قلبی که پیدا شده بود ....

                                                                                                                                 عرفان نظر آهاری

 

                               

 

+ یادم باشد... هیچگاه مغرور به داشته هایم نشوم...

یادم باشد...هیچگاه دچار بیماری خود بزرگ بینی نشوم...

+راستی چندی پیش کتابی بنام خاطرات همفر رو مطالعه میکردم .  که این شخص به دوستی باجوانی پرداخت که به گفتهخود

 

فردی بسیار گستاخ ، مغرور ، جاه طلب ، بلند پرواز و بی نهایت عصبی مزاج بود  ! بنام محمد عبدالوهاب و بوسیله او پایه های فرقه ضاله وهابیت رو بنا نهاد !

+یادم باشد که خیلی خیلی باید حواسم جمع باشد...خدایا ما را هیچ وقت به حال خودمون نگذار...